Nagość.

Dawno tu nie byłam. Lato odeszło  już ze swoimi kaprysami- przez większość czasu przetykając słońce deszczem, zupełnie jakby było jakąś kosztowną  i kunsztowną tkaniną z XIX wieku. Ale- w jeden z tych ładniejszych dni udałam się po papier do farb wodnych. Taki prawdziwy papier, z gramaturą, która pozwala na zalewanie go dużą ilością płynów, bez obaw, że cokolwiek się pomarszczy i pognie. Takie drobiazgi potrafią dać wiele przyjemności a same wyprawy do sklepy były zresztą nieco przygodowe.

Starałam się zeskanować pracę, jednak format na to nie pozwala, a ja nie lubię czegokolwiek obcinać, jeżeli oczywiście nie jest to ego aroganckich ludzi. W tym przypadku musiałam się więc zdecydować na zdjęcie, które następnie podreperowałam tak, by jak najbardziej przypominało kolory i nastrój oryginału. 

O co chodzi? O wiele rzeczy. O moją ukochaną Jane Eyre, o Opowieść Podręcznej Margaret Atwood, o to, czego się słucha na co dzień. O wewnętrzne ciche burze, które pozostawiają umysł gorący, rozpalony, rozgrzany do czerwoności. Chodzi o kobiecość, która w każdej chwili tworzy swoje nowe definicje i rozwija swój sens. O chwile, kiedy dusza jest naga.

Chyba każdy kiedyś czuł się jak zwierzątko wypuszczone samopas na łąki życia?

W ogrodzie ciała

Dawno, dawno temu narysowałam, a w gruncie rzeczy namalowałam coś podobnego. Miałam ochotę zmierzyć się z tym tematem ponownie, tym bardziej, że w tym roku obiecałam sobie częściej wychodzić poza granice twarzy. Przy tej okazji pozwoliłam sobie pobawić się z płatkami kwiatów, listkami i żyłkami; udało mi się poszarżować z kolorytem skóry i przechodzeniem kolorów. 

Zastosowałam kredki akwarelowe, które nawet zaczynają się powoli kurczyć!

A tutaj stara wersja. Mam wrażenie, że kiedy to malowałam byłam zupełnie inną osobą. Oczywiście, technika jest zupełnie inna, tak samo materiały, pomysł nieco się różni...Ale poza tym... Dziwnie się patrzy na coś, co wyszło spod naszych rąk w innej rzeczywistości. W innym wymiarze. Czuję się jakbym przeleciała w tym czasie kilka galaktyk :)

Na wzgórzach czas wolniej płynie.

Akwarele, kredki akwarelowe. I co więcej mam powiedzieć? Czasami przydaje się usiąść w odległości od wszystkiego i wszystkich.

Wygaszanie w wodzie,

Fakt, że prawdopodobnie nikt tu nie zagląda, daje dużą dozę swobody. Zapewne dlatego od pewnego czasu nie zamieszczam na facebooku fragmentów prac, tylko ich całość. Może podświadomie chciałam, żeby to miejsce powoli wygasało; nie śmiercią dramatyczną i nagłą, ale spokojnie i godząc się z losem. Zabawne jest to, ile rzeczy czasami chciałoby się narysować, namalować, napisać, czy powiedzieć, ale one rozpływają się właśnie nawet wcześniej niż zdołają wydostać się na powierzchnię. Chciałabym wierzyć, że nie znikają całkowicie, ale dolepiają się do duszy i czekają na kolejną szansę. Wierzę w to. Cichutko czekają na moment, kiedy będzie najjaśniej, najprzejrzyściej i najcudniej.

A ja coś narysowałam. Poświęciłam temu trochę czasu i jestem z tego dumna; dumna z faktu, że udało mi się usiąść i przemówić sobie do rozumu i do uczuć własnych. 

Chwile po końcu świata.

Gdzie jest wena, jak jej nie ma? Czy umiera i odradza się jako zupełnie nowy twór, czy hibernuje gdzieś, by nagle ocknąć się i wyjść na powierzchnię? Czy odwiedza kogoś innego, wredna franca?

Nieważne. Wzięłam papier i go niemal dokumentnie zniszczyłam, stosując makabryczną mieszankę wody, soli i fluidu maskującego, który przy oderwaniu zabrał ze sobą część rysunki. Ale, jak wspomniałam, nieważne. Mam kompjuter i umiem naprawiać chociaż część swoich błędów. (A resztę ignoruję)

To pani, która zaraz ucieknie, ponieważ znudziło jej się czekanie.

Komu po końcu świata chciałoby się czekać na kolejny koniec? Czasami myślę o starej dobrej Filifionce, z krainy muminków, która ze strachem czekała na katastrofę, a gdy ona nadeszła, w końcu zaznała spokoju. Może głupota, a może taki konstrukt psychiczny, zupełnie normalny i zrozumiały dla kogoś, kto ma zbyt wiele w głowie, więc musi czasami powypuszczać "to" na spacery i wyprawy, żeby się poprzewietrzało. I wcale nie rozpacza, gdy część rzeczy nigdy nie wraca.

Kobiety.

Oszczędzam, przynajmniej czas. Kobiety pojawią się zatem razem- nie pojedynczo lub w pomniejszych klikach. Były tak długo rozdzielane, że choć teraz im tego oszczędzę.

A zatem, w kolejności:

Helena, żyjąca w jaskiniach ok 20 tys lat temu, na terenie obecnej Francji w czasach kultu niedźwiedzi.

 Velda i Tara (17 tys lat temu)- żyły w podobnych czasach, jednak ich życie różniło się od siebie- o ile Tara i jej współplemieńcy nieustannie poszukiwali pożywienia i często bezskutecznie polowali na zwierzynę w gęstych lasach  porastających tereny, które dziś znamy jako Wenecję, o tyle Velda wiodła stosunkowo spokojny i dosyć stabilny żywot w górzystych terenach obecnych Pirenejów.

Katrine żyła ok 15 tys lat temu na pograniczu Austrii, Czech i Niemiec. Mogła być świadkiem udomowienia wilka, ponieważ to w tych czasach z ludźmi zaczęły przebywać pierwsze psy.

Jasmine, najmłodsza z kobiet- urodziła się około 8 tys lat temu w okolicach dzisiejszej Syrii. Jej życie prawdopodobnie można było uznać za najszczęśliwsze i najspokojniejsze ze wszystkich opisanych kobiet- nie pamiętała trudów epoki lodowcowej, nie tułała się z miejsca na miejsce, w jej otoczeniu uprawiano agrokulturę, hodowano zwierzęta- można to uznać za luksus 

Xenia

Druga córka Ewy, której zostało nadane symboliczne imię Xenia. Żyła ona nad Donem, 20 tysięcy lat po Ursuli, którą przedstawiałam poprzednio. Xenia wiodła wraz ze współplemieńcami życie wędrowców, podążając z miejsca na miejsce-tam, gdzie powiodły lepsze warunki i obfitość zwierzyny. Jej surowym życiem zapewne rządziły nieprzewidywalność i przypadek- mimo wszystko wyobrażam sobie ją jako osobę przyjazną i pełną uroku:

Ursula.

Zdarzyło mi się mieć okazję, by stworzyć portrety siedmiu matek Europy (zwanych tez siedmioma córkami Ewy). Zainteresowanych, kim te kobiety były zachęcam do zapoznania się z rewolucyjnym odkryciem profesora Bryana Sykesa, jednego z najsławniejszych antropologów na świecie. Lecz, w ogromnym skrócie:  dzięki jego badaniom DNA na światło dzienne wyszło, że zdecydowana większość europejczyków jest potomkami li i jedynie siedmiu kobiet żyjących od 45 tys lat do 8 tys lat temu . Nadał im on symboliczne imiona, a dzięki wiedzy kiedy i gdzie mniej więcej żyły, można domyślać się jak wyglądało ich życie i jak mogły wyglądać. Najpierw podjęłam się narysowania Ursuli, która żyła najdawniej, ok 40 tys lat temu, na terenie obecnej Grecji.

Dziewczę żyło w czasach, gdy było zimno. Bardzo zimno.

Pełnia.

Styczeń: zastanawiam się. 

Stwierdzam, że w tym miesiącu zaplanuję wyzwania, które rozwiną mnie pod względem tematyki i techniki. Poniższy rysunek jest wbrew pozorom pierwszym z wyzwań a to z prostego powodu- postanawiam poświęcać więcej czasu na jedną pracę, oglądać ją przez parę dni, dopracowywać i poprawiać, a nie, jak to było dotychczas, rzucać się w szale i kończyć wszystko szybko w jeden wieczór, zainspirowana albo otumaniona jakimś wydarzeniem, muzyką albo promieniem słońca. 

Technika to akwarele oraz kredki akwarelowe, czyli ostatnio mój stały zestaw, który kocham, kocham, kocham. Skupiłam się bardziej na kolorach, mniej nad anatomią (wiem, że będę nad tym pracowała :) ), zależało mi na lekko dusznym i przenikliwym nastroju.

Dzisiaj pełnia.

Szlakiem zimowym.

Pierwszy dzień roku- czytam, to co zapisałam, analizuję, rysuję, poprawiam, podkreślam. Jestem na szlaku.

Namalowałam ten rysunek nowymi akwarelami, które mają te zaletę, że nie są przeterminowane i nie wysychają już w momencie nakładania na papier. Szczegóły dodałam kredkami akwarelowymi.

Lubię Nowy Rok, czysto symboliczny dzień , który pozwala na mniejsze lub większe posprzątanie (albo nawet jedynie omiecenie wzrokiem) tego, co się zdarzyło i umożliwia rozrysowanie wewnętrznej mapki tego, gdzie jesteśmy i co dalej będzie się dziać (przynajmniej w planach). Droga bywa skomplikowana i niepewna, przez zamiecie i mgły nie widać tego, co przed nami; zdarzają się nieoczekiwane przeszkody, które można ominąć albo się zmierzyć; spotykamy wróżki o drapieżnych szponach, demony o woskowych sercach, potężne moce, które dziurawią i krzywią zbroje. Ale dążymy do tego, by iść dalej, prawda? Bo mimo wszystko jest też ciepły blask słońca, delikatne płatki czerwonych kwiatów, zabawnie skaczące wróble, płatki śniegu roztapiające się na ciepłej skórze; są szczere uśmiechy i szczere słowa; jest smak czekolady z malinami, zapach tuż po deszczu; jest cały katalog magicznych rzeczy, które właśnie dlatego są magiczne, bo wyzwalają niewidzialne uczucia i emocje. Uczucia i emocje, które są Twoją potężną siłą. Więc łap gwiazdkę, osobo, która to czyta, i powodzenia w dalszej drodze!